اختلال کمتوجهی-بیشفعالی یک بیماری عصبی-رشدی با نرخ شیوع %4-2 در بزرگسالان است [1] که با استفاده از معیارهای DSM-5 و آزمونهای روانشناختی مشخص میشود [2]. علیرغم وجود شواهد گسترده برای توجیه مبنای بیولوژیکی ADHD در بزرگسالان، تشخیص این اختلال به دلیل شباهت علائم آن با سایر اختلالها به خصوص افسردگی، دشوار است [3]. هدف این مطالعه بررسی نشانگرهای الکتروانسفالوگرافی در تشخیص افتراقی ADHD و افسردگی در بزرگسالان است.
جدول-1 اطلاعات شرکتکنندگان در پژوهش را نشان میدهد.
سیگنال EEG در حالت استراحت و چشم بسته، به مدت 5 دقیقه، از شرکتکنندگان ثبت شده است. پس از پیشپردازش، توان نسبی فرکانسهای آلفا و بتا و نسبت توان آلفا/بتا از سیگنالها استخراج شده است. برای ارزیابی تفاوتهای بین گروهی، آزمون من-ویتنی بکار رفته است. همچنین، الگوریتم ماشین بردار پشتیبان به منظور بررسی توانایی نشانگرها در افتراق دو گروه بکار گرفته شده است.
طبق جدول-2، نسبت توان آلفا/بتا در نواحی پیشانی، مرکزی و گیجگاهی، تفاوت آماری معناداری را بین گروههای ADHD بزرگسال و افسرده نشان میدهد.
مطابق شکل-1، نسبت توان آلفا/بتا در قشر پیشانی، با دقت %10.89±73.43 عملکرد مناسبی در افتراق گروهها از هم دارد. همچنین، ترکیب نشانگرها، باعث افزایش دقت طبقهبندی به %2.90±80.81 شده است.
ارزیابی نسبت توان آلفا/بتا میتواند به تشخیص افتراقی ADHD و افسردگی در بزرگسالان کمک کند. تغییرات این نشانگر، بیانکننده درگیری بیشتر در فعالیتهای شناختی و آرامش کمتر در تصمیمگیری است [4]. این علایم در ADHD بیشتر از افسردگی ظاهر میشود. به همین دلیل است که این نشانگر توانایی خوبی در جداسازی گروههای اختلال دارد.
برای دانلود مقاله میتوانید به این لینک مراجعه کنید.