تشخیص افسردگی دوقطبی به دلیل تشابه بسیاری از علایم آن با افسردگی چالش برانگیز است [1]. به‌علاوه، اغلب بیماران دوقطبی به عنوان نشانه اولیه، با دوره افسردگی مواجه می‌شوند و در این مرحله به پزشک مراجعه می‌کنند [2]. افتراق این اختلال‌ها در انتخاب رویکرد درمانی مناسب بسیار مهم است. این پژوهش، به بررسی تشخیص افتراقی اختلال افسردگی دوقطبی و افسردگی اساسی، با استفاده از الکتروانسفالوگرافی می‌پردازد.
جدول-1 بیانگر اطلاعات شرکت‌کنندگان می‌باشد.
سیگنال EEG 19-کاناله، در حالت استراحت چشم بسته از افراد ثبت شده و پس از پیش‌پردازش، توان مطلق، کوردنس و نسبت‌های توان در فرکانس‌های تتا، آلفا، بتا و گاما از آن‌ها بدست آمده است. در نهایت، برای مشخص کردن افتراق بین گروهی، از آزمون من-ویتنی استفاده شده است.
مطابق شکل-1، توان فرکانس آلفا در نواحی مرکزی و آهیانه‌ای، نسبت توان آلفا/گاما در ناحیه گیج‌گاهی و کوردنس تتا در ناحیه آهیانه‌ای بصورت معناداری در بیماران دوقطبی نسبت به بیماران افسرده بیشتر است.
شکل-2، اندازه اثر هر کدام از نشانگرها را مشخص می‌کند که بر اساس آن، توان آلفای آهیانه‌ای، مناسب‌ترین نشانگر برای افتراق دو گروه اختلال می‌باشد.
مطابق یافته‌ها، توان آلفای آهیانه‌ای راست نشانگر مناسبی برای افتراق افسردگی دوقطبی و افسردگی اساسی است که مطالعات [3،4] نیز آن را تاًیید کرده‌اند. مقادیر پایین آلفا، نشان‌دهنده افزایش تحریک‌پذیری در سیستم عصبی مرکزی و اختلال عملکرد اتصالات تالاموکورتیکال در افسردگی در مقایسه با دوقطبی است [5]. همچنین، دوره افسردگی در بیماران دوقطبی به علت افزایش فعالیت نیمکره راست رخ می‌دهد که نتایج این پژوهش را تصدیق می‌کند [6].
برای دانلود مقاله می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.
